Właściciel, samoistny posiadacz lub użytkownik wieczysty rzeczy lub prawa majątkowego pozostający w związku z użytkownikiem danej rzeczy lub prawa majątkowego odpowiada za zaległości podatkowe użytkownika powstałe w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, jeżeli dana rzecz lub prawo są związane z prowadzeniem tej działalności (art. 114 § 1).
Przez wymieniony związek nie należy bynajmniej rozumieć jedynie małżeństwa. Paragraf drugi art. 114 dokładnie wyjaśnia jakie relacje brane są pod uwagę w określeniu tej odpowiedzialności. Mianowicie dotyczy to relacji zachodzących pomiędzy: właścicielem, samoistnym posiadaczem lub użytkownikiem wieczystym rzeczy lub prawa majątkowego i jej użytkownikiem lub osobami pełniącymi funkcje zarządzające, nadzorcze albo kontrolne w podmiocie będącym właścicielem, samoistnym posiadaczem lub użytkownikiem wieczystym rzeczy lub prawa majątkowego i w podmiocie będącym jego użytkownikiem. Wymagane jest by pomiędzy tymi podmiotami zachodziły powiązania o charakterze rodzinnym, kapitałowym, majątkowym, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, lub wynikające ze stosunku pracy (art. 114 § 2).
Tak jak w poprzednich przypadkach celem omawianej regulacji jest przeciwdziałanie uchylaniu się od opodatkowania za pomocą powiązań. Przez powiązania rodzinne należy zaś rozumieć tutaj małżeństwo oraz pokrewieństwo lub powinowactwo do drugiego stopnia (dziadkowie i rodzice oraz dzieci i wnukowie). Za powiązania kapitałowe można uznać zaś sytuację, w której jeden podmiot posiada w kapitale innego podmiotu udział nie mniejszy niż 5%. W przypadku gdy jeden podmiot posiada udziały w innym podmiocie, a ten drugi posiada udziały we właściwym z punktu widzenia omawianego przepisu podmiocie za wysokość tak zwanego udziału pośredniego przyjmuje się wartość niższą z tych udziałów.
Podobnie też jak we wcześniejszych artykułach w odpowiedzialności właściciela za zaległości użytkownika występują pewne ograniczenia. Pierwsze dotyczy konieczności użytkownika rzeczy w prowadzonej przez użytkownika działalności gospodarczej. Drugie wysokości odpowiedzialności – mianowicie nie można przekroczyć przy ściąganiu zobowiązania z właściciela równowartości rzeczy lub praw majątkowych będących przedmiotem użytkowania (art. 114 § 3). Oczywiście wymaga to wcześniejszego ustalenia wartości rzeczy w toku postępowania podatkowego.
Powyższe przepisy stosuje się również do najmu, dzierżawy, leasingu oraz innych umów o podobnym charakterze (art. 114 § 4). Tym samym katalog stosowanych umów pozostaje otwarty i w razie potrzeby może zostać rozszerzony (np. na umowę użyczenia).
Nie ma jeszcze komentarzy.